Cor Dekker (1936) die in 2010 nog steeds zelfstandig ondernemer was, had gedurende zijn werkende leven een hoop materialen bewaard. In totaal drie garageboxen vol met verouderde materialen, zoals een legio TL armaturen, lampenkappen, TL buizen, oude wasmachines, kachels, fornuizen, kWh-meters, bedrading, oud schakelmateriaal, reclameverlichting, stellingkasten, verroeste ijzerwaren, oude groepenkasten en nog veel meer. Al deze materialen makte deel uit van het leven en de identiteit van zowel vader als zoon.

Cor Dekker had geen enkele binding met beeldende kunst en al helemaal niet met hedendaagse kunst. Hij stemde met dit project in, enerzijds om zijn zoon kunstenaar tegemoet te komen, anderzijds vanuit het verlangen om in zijn eigen leven orde te scheppen. Waar hij in het kader van dit project precies mee had ingestemd was aanvankelijk hem niet helemaal duidelijk. Instemmen was voor hem een stap in het onbekend. Wat Draaistroom inhield openbaarde zich voor hen allebei onderweg.
De verhuizing en omzetting van de materialen in een installatie zijn voor hen het voertuig geweest om gedurende een half jaar, dagelijks samen te werken en zo door de materie heen van Cor te gaan, om elkaar op een ander niveau weer te ontmoeten.

Het proces werd dagelijks door filmmaker Valérie Fiténi (1966) gefilmd met als doel een aantal films te maken die uiteindelijk onderdeel zouden zijn van de installatie zelf. Zij maakte vier films van het hele project. Deze films zijn niet te zien op deze site, maar wel op verzoek verkrijgbaar.